KARANLIK(tavsiye)

Siyah bir yıldızım gökyüzünde,

İlk bakışta görülmem arayınca da bulamaz kimse beni.

Siyahlığım o kadar koyu, o kadar güçlü ki ;

Yaklaşanlar yavaş yavaş matlaşır, yaklaştıkçada sönerler.

Aslında ben geceleri üstünüze çöken karanlığın kendisiyim.

Bazen yetinmem;

Ay olur kapatırım güneşinizi beş on dakikalığına da olsa.

Hiç uyumam,

Aydınlık sandığınızda bile varım ben.

Güneş doğduğunda;

Kendi menfaatinden başka bir şey düşünmeyen,

Yobazlığa dibine kadar batmış,

Ya da kibir denilen hasta duyguyla boyanmış,

Sahtekar yüzlerini birtek aynada kendilerine gösteren,

Ahlak muhakemesini sadece ağızlarıyla yapan

Ve en zevklisi

Düşündüğünü sanıp kendini kandıran

Örümcek kafalarda sürdürürüm karanlığımı.

Gerçekte

Güneş sadece pencereye doğar.

Yani bu zavallılar izin vermezler en büyük düşmanıma

Kafataslarından girip düşüncelerine doğsun diye.

Dünya yokken de vardım, dünya kalmadığında da olacağım.

Tek değişen benim karanlığımın güçlenmesidir günden güne.

Ve öyle bir gün gelecek ki

Doğacak güneş bile içinde beni hissedecek önce.

Sonra bir anda kararıp kurtaracak

insanların düzgün kalanlarını umud etmekten...

Ve çocukları;

yatmadan önce "bana güneşi anlatsana"

diyecek babalarına.

Şairler; "bana güneşin resmini çizebilir misin?

Anlatabilir misin dünyaya aydınlığı?" diye seslenecek

Işığın rengini hatırlamaya çalışan çaresiz ressamlara...